AHİLİĞİN ESERİ İNSANDIR
Kırşehir kal ’asından üç pare top atışı ile başladı.
AHİLİĞİN ESERİ İNSANDIR
Kırşehir kal’asından üç pare top atışı ile başladı.
Bizde müjdeli bir haberi vermek için atılan bu toplar gelenek haline gelmiştir. Ramazan ayında, kandillerde, şehzâdelerin doğum haberinde bu geleneğin icrâsını görürüz. Hatta Cumhuriyetimizin 33 yıl kutlamalarında 101 pare top atışı yapılmış!
Severiz biz sevinçlerimizi yüksek sesle duyurmayı herkesle paylaşmayı.
Ardından tok ve gürbüz bir sesle minarelerden Ahilik Yemini okunsaydı, evet işte güzel başlangıç oldu derdim. Yine de 36. Ahilik Kutlama Etkinlikleri şehrin simâsına bir letafet kazandırdı.
Her şeyden önce bize hayatın sırrını öğreten, dar geçitlerinden atlatan, toplumsal hastalıklarımızın nedeni ve çarelerini gösteren milli kültürümüze bir miskal ( 96 buğday tanesi kadarmış) tuz kadar katkıda bulunan bütün ecdadımın, vefalı cömert yüreklerinden, nerede çocuk görürlerse hemen ceplerinden bir avuç dolusu kuru üzüm, keçiboynuzu ve kırık leblebi verip gönül alan o yüce gönüllerinden, gül gibi gülen aydınlık yüzlerinden, o pir ü pak ellerinden hayranlık ve minnetler öperim.
Şeyh Edebali’nin şu nasihati bir toplumu bütün kurum ve müesseseleri ihya etmez mi?
Ey oğuI, artık Bey’sin!
Bundan sonra öfke bize, uysaIIık sana.
GücenikIik bize gönüI aImak sana.
SuçIamak bize, katIanmak sana.
AcizIik bize hoşgörmek sana, anIaşmazIıkIar bize,
adaIet sana, haksızlık bize, bağışlamak sana.
Unutma ki!
Yüksekte yer tutanIar, aşağıdakiIer kadar emniyette değiIdir.
HakIı oIduğunda mücadeIeden korkma
BiIesin ki atın iyisine doru.
Yiğidin iyisine deIi derIer.
Demir ateşte erir, şekillendirilir ve ondan sağlam, dayanıklı ürünler ortaya konur. İnsan da doğar, yavaş yavaş büyür, bir vakit yaşar ve ardında bir eser, bir ürün bırakır. İnsanın eseri yine insandır. Granit yapılar bile çöker, yıkılmaz burçlar yıkılır fakat bir eser olarak inşa edilen insan kadar kalıcı başka bir eser yoktur.
Ahi Evran, en büyük eserlerimizdendir.
Şeyh Edebali, Hacı Bektaşi Veli, Yunus Emre, Taptuk Emre, Süleyman Türkmani, Aşık Paşa, Gülşehri… Kırşehir’in abide şahsiyetleridir. Ne rüzgâr yontar ne zaman öğütebilir onları. Hatta eskidikçe dirilir, zaman geçtikçe daha çok anlaşılır, kıymeti bilinir hale gelirler.
Kırşehir’de Ahiler, tabir yerindeyse bir “gül medeniyeti “ inşa eden, 4 yaş 4 ay 4 gün olunca çocuklarını eğitmeye başlayan, onların istidatları istikametinde talim ve terbiye eden, belli bir olgunluğa gelince de istihdam eden Ahilik kurumu 13.yy’da Anadolu’da merkez Kırşehir olmak üzere bilge bir devir yaşamışlar.
Biz hazinelerin üzerinde oturan derin bir gaflet uykusunda olsak da, her gün daha kötüye gidiyoruz çığlıkları atılsa da, toplum olarak artık bizden bir şey olmaz nutukları, çeşitli algı oyunları ile manevi gücümüz zayıflatılsa da bir hakikat vardır ki, o hiç şaşmaz: GECENİN EN KARANLIK ANI GÜNDÜZÜN BAŞLADIĞI ANDIR!
Ahilik artık Kırşehir’de ve Türkiye’de konuşulmaya başlandı. Ahiliğin bir tarikat sadece bir esnaf teşkilatlanması olmadığı fark edilmeye başlandı. Ahi Evran Türbesinde metfun olan zatın, bir devrimci bir lider, toplum bilimci, iktisatçı, mutasavvıf, cesur bir girişimci, kaliteli ürün üreten, vatansever, sanatkâr, yaptığı işin ehli, liyakat sahibi, merhametli bir o kadar da yanlışa karşı tavizsiz, cesur bir savaşçı ve kırmızı çizgileri belli bir toplum yarattığı konuşulmaya, anlaşılmaya başlandı.
Dünyaya gelmek hüner değil, insan başıboş da yaratılmadıysa bir ömür amaçsız ve hedefsiz yaşamak mümkün değildir.
Ahiliğin hedefi insandır; sömürgecilik değil, atom bombası ya da gökdelenler değil. Ahiliğin mirası milli birlik ve beraberlik ile kalkınmaktan başka yol olmadığıdır. Çalışmak yine çalışmak ve şu üç günden kısa dünyadan giderken ardından hayırla yad edilmektir.
